اینبار می خوام یه مطلب قشنگ از ویژه نامه ی نوروز (همشهری جوان) براتون بنویسم. نویسنده ی یادداشت  خانوم حبیبه جعفریان است.

من که خیلی از خوندنش لذت بردم.یه جورایی حرف دل بود.امید است که شما نیز لذت ببرید:

**درخت بودن**

من همیشه دلم می خواسته درخت باشم .اینکه نمی توانم از جایم تکان بخورم ناراحتم نمی کند.حتی یه جور حس حکمت و پرهیز به من می دهد.می توانم عمق را تجربه کنم ..چون ریشه دارم.می توانم ارتفاع را تجربه کنم..چون بلند بالایم.

وقتی تشنه ام می توانم بایستم ..به جای اینکه بدوم.با بوی نم سر کنم تا آب سر برسد.می توانم تحمل کنم ..به جای اینکه له له بزنم.می توانم به چشم های خورشید خیره شوم و این مرا از پیله ام در می آورد.سینه ام را صاف می کند.برگ هایم را از خودشان می کشد بیرون.می توانم مرگ را بارها تجربه کنم و از نو در فشار دردناک حیات – که غلیظ و گرم است – پوست بترکانم و همه ی اینها در ایستادن اتفاق می افتد.می دانید؟ایستادن و ماندن.به نظرم درختها به کنه چیزی که به آن می گویند (هستی) نزدیک اند..به (تحمل) ..به (سکوت). من همیشه دلم می خواسته درخت باشم.شاید چون از دویدن خسته ام.از دویدن و نرسیدن.از اینکه زمین در اطراف تو شخم می خورد ..از این رو به آن رو می شود وتو به جای آنکه در دهان این حادثه باشی و خودت را به آن بسپاری ..می دوی..دیوانه وار می دوی و در حالی که چشم هایت از هجوم سرگردانی و غصه ..سرخ و نمناک است..فقط فکر می کنی پس کجاست؟چیست آن دیگری که تو باید به او برسی؟

(تحمل)..فقط کمی تحمل.. کمی (درخت) بودن می توانست ما را نجات بدهد.