غم و شادی...شادی و غم...شاید هیچ کدوم!

^{در یکی از روزهای اردیبهشت .. شادی و غم در کنار دریاچه ای همدیگر را دیدند .}

^{به هم سلام دادند و کنار آب های آرام نشستند و گفت و گو کردند.}

^{شادی از زیبایی های روی زمین سخن گفت .. از شگفتی های هر روزه ی زندگی در دل جنگل و در میان تپه ها و از آوازی که سپیده دمان و شامگاهان شنیده می شود.}

^{آنگاه غم سخن گفت و با هر آنچه شادی گفته بود موافقت کرد.. زیرا غم . جادوی آن لحظه و زیباییش را می فهمید.غم.هنگامی که از زیبایی ماه اردیبهشت در مرغزار و در میان تپه ها سخن می گفت بیانی شیوا داشت.}

^{شادی و غم زمانی دراز سخن گفتند و در باره ی هر آنچه که می دانستند با هم تفاهم داشتند.}

^{دو شکارچی از آن سوی دریاچه می گذشتند.هنگامی که به این سوی آب نگاه کردند ..}

^{یکی از آنان گفت: (نمی دانم آن دو نفر کیستند؟)}

^{دیگری گفت: (گفتی دو نفر؟اما من فقط یک نفر را می بینم.)}

^{شکارچی اول گفت : (اما دو نفر آنجا هستند.)}

^{شکارچی دوم گفت: (من در آنجا فقط یک نفر را می توانم ببیینم.. تصویری که در دریاچه افتاده نیز تصویر یک نفر است.)}

^{شکارچی اول گفت : (نه !دو نفرند .تصویری که در آب راکد افتاده است از آن‌ ِ دو نفر است.)}

^{اما مرد دوم تکرار کرد : (من تنها یک نفر را می بینم.) و دیگری باز گفت   )  اما من به وضوح دو نفر را می بینم.)}

^{تا به امروز هنوز یکی از شکارچی ها می گوید که دیگری لوچ است و دو تا می بیند .. در حالی که آن دیگری می گوید : (دوست من کمی کور است.)}

^{متن از : جبران خلیل جبران}